Geplaatst op door Wilma

het beste medicijn

Toen ik 23 was ging ik voor het eerst in therapie. Ik werd opgenomen voor 12 weken in een instelling in Bosch en Duin. Ik was compleet opgebrand door de 3 banen die ik had. Ik was jong, ik woonde op mezelf en ik wilde geld verdienen dus ik werkte veel. Overdag mijn werk in de fabriek met het verzendklaar maken van hout. In de avond deed ik werk voor een bekende die een boekhoudkantoor had en in het weekend had ik een baantje in de horeca. Het was veel en ik hield het dan ook niet vol en klapte in elkaar.

In de instelling waren veel verschillende mensen, verschillende problemen. Ik was de jongste. Ik raakte al snel bevriend met wat mensen. Vrienden worden met mensen ben ik goed in. Ik ben zeer sociaal en mensen stellen zich snel open bij mij op de één of andere manier. Ik ben open en eerlijk en dat maakt dat mensen dat doen. Toen ik een periode in mijn leven auto-rijinstructeur was hadden sommige leerlingen in een paar uur hun hele hebben en houden eruit gegooid. “Het is zo makkelijk praten met jou” heb ik ZO vaak te horen gekregen. Of ik dan altijd op al die verhalen zat te wachten is weer iets anders.

In de instelling raakte één van mijn nieuwe “vrienden” steeds in een psychose. Als dat gebeurde kon er ook gelijk iemand voor mij komen want ik raakte dan compleet overstuur. Het eerste wat ik daar leerde was dan ook dat ik mij andermans leed niet aan moest trekken. Dat helpt namelijk helemaal niets en niemand. De basis die ik daar gelegd heb met het leren van het loslaten van andermans ellende komt mij de rest van mijn leven al van pas. De belangrijkste les ooit!

Na 12 weken moest ik het pand en mijn nieuwe vrienden verlaten. Ik dacht dat ik alles wel wist, alles geleerd had wat ik moest weten. Op je 23ste weet je niet beter dan dat je alles weet! Uren therapie gevolgd, uren gepraat, geknutseld en wat al niet meer. Bij het afscheid zei de oppertherapeut tegen mij dat hij nooit iemand had meegemaakt die zo veel en duidelijk droomt als ik. Ik was namelijk in de instelling begonnen te vertellen over mijn dromen. Ik was ze op gaan schrijven, gaan delen, in de hoop dat de therapeuten mij konden helpen ze te laten verminderen. In de hoop dat ze mij konden uitleggen wat de betekenis was van mijn dromen en mijn nachtmerries. Al van kleins af aan heb ik last van dromen en nachtmerries. Ze vallen mij iedere nacht lastig. Slaapwandelen hoort er soms ook bij. Een goede vriendin wil niet meer met mij op een kamer slapen door mijn gedrag ’s nachts. Ik praat, ik fluit, ik doe van alles in de nacht waar ik niets van weet. Jammer genoeg konden de therapeuten mij ook niet helpen er meer (be)grip op te krijgen.

Mijn dromen en nachtmerries zijn een zwaar blok aan mijn been (vermoeide lijf) al mijn leven lang. De nachten zijn daardoor zwaar en ik ben vaak moe. Daarnaast heb ik niet echt positieve genen meegekregen bij geboorte. Dat maakt dat ik ieder morgen bij het wakker worden denk; Oh nee niet weer een dag. Iedere ochtend ben ik in gesprek met mezelf en praat mezelf toe om potverdomme op te staan en wat van het leven te maken. Ik schop mezelf voor mijn reet en ga uit bed om de dag te beleven op de meest zinvolle manier. Dat doe ik, iedere dag. Ik geniet ook wel degelijk van de kleine en soms grote dingen in het leven. Het kost alleen allemaal zo vreselijk veel moeite en knokken tegen mezelf iedere dag weer.

Nadat ik mezelf op mijn 24ste had geprobeerd van het leven te beroven heb ik me voorgenomen om dat nooit meer te doen. Ik wilde niet meer. Ik was kapot van verdriet en vond het leven zwaar. Ik nam pillen en drank. Dat je niet zomaar dood gaat van pillen dat wist ik. Ik was er van overtuigd dat ik echt genoeg pillen had om wel het loodje te leggen. Op een bepaald moment werd ik wakker met de dokter hangend boven mij die zei; ze moet naar het ziekenhuis haar maag moet leeg. Toen bleek dat ik er al 2 dagen lag was er geen haast om mij naar het ziekenhuis te brengen. Twee dagen was ik niet op deze wereld geweest en ik had zo graag gehad dat het voor altijd was geworden. Het was mijn tijd niet blijkbaar.

Uiteindelijk heb ik bijna  10 jaar therapie gevolgd. Op mijn 32ste besloot ik van de 1 op de andere dag te stoppen met therapie en pillen slikken want ik was er helemaal klaar mee. Het zit in mijn genen. Er is geen pil die er tegen helpt (ik heb er duizenden op en ze maakte echt geen verschil) en ik moet het zelf doen. Toen ik die stap had gezet, de knop in mijn hoofd om had gezet, ging mijn leven beter. Ik ging weer werken en deed dingen die ik nooit eerder gedaan had. Ik ging als vrijwilliger naar Bosnië om mensen te helpen, ik ging cursussen doen (reiki en touch for health). Ik vertrok uit mijn relatie van 5 jaar en ik ging alleen wonen. Ik heb met vriendinnen een feestje gevierd dat ik alleen woonde, dat ik vrij was, dat ik gekozen had voor mezelf.

Sinds die keus geniet ik zoveel als ik kan. Doe ik zoveel als ik kan. Help ik zoveel als ik kan. Het kost alleen iedere dag heel veel moeite. Iedere ochtend het gesprek en de zogenaamd schop onder mijn reet van mezelf. Het steeds maar bezig zijn en blijven want zo snel als ik niets te doen heb en alleen ben met mijn gevoel wil ik alleen maar huilen, slapen en vluchten. Gelukkig heb ik mijn honden en die honden zorgen ervoor dat ik wat makkelijker uit bed stap. Dat ik regelmaat heb. Dat ik in de natuur kom. Dat ik lach en geniet. Zonder mijn honden denk ik niet dat ik er nog was geweest. Voor en door mijn honden knok ik iedere dag tegen mezelf, knok ik tegen het niet meer willen. Het beste medicijn in de wereld voor mij. HONDEN!!

 

73 antwoorden op “het beste medicijn”

  1. Och, kindje, toch. Je bent zo’n intens goed mens. Zo recht voor zijn raap, volkomen eerlijk. Wij allemaal zijn blij dat je je helemaal geeft en zorgt voor je honden. Ze zijn het beste medicijn, weet ook ik uit ervaring. Maar wij allemaal maken ons zorgen. Het enige dat wij kunnen is je sterkte wensen en hopen de volgende dag weer een tweet van je te zien. Pas op dat je niet verdrinkt in ellende, zoek echt weer hulp, meisje. Heel veel sterkte, haal veel liefde uit je hondjes en blijf bij ons.

    Reageer

    1. Lieve, lieve Wilma, ik heb je verhaal met tranen gelezen. Ik vind je een topper, haal je kracht uit je hondjes ❤️❤️ Ik hoop je nog eens te zien

      Reageer

  2. Lieve Wilma,
    Ik heb het voorrecht jou een beetje te hebben mogen leren kennen. Jij bent een mooi, oprecht en eerlijk mens die geen blad voor de mond neemt. En dan deze zeer openhartige blog. Daarvoor moet je sterk zijn en dat ben jij ook. Elk mens dat maar enigszins leeft, kent wel een paar zwakkere momenten in z’n leven.
    Ook dit moment kom jij wel door. Met hulp van jouw honden en wellicht met hulp van andere mensen. Mensen die jou misschien af en toe een extra schop onder jouw kont geven.
    Sterkte en hou vertrouwen dat ook dit weer goedkomt.

    Reageer

    2. Ik word hier helemaal stil van. Hoe ontzetten knap dat je ondanks jouw problemen altijd ogen hebt voor anderen.Voorbeeld daarvan is, dat je altijd gelijk naar mij toekomt en vraagt hoe het gaat,
      Ik kan je wel goedbedoelde adviezen geven, maar uit ervaring weet ik dat je het uiteindelijk zelf moet doen. Ik wens je veel wijsheid en liefde toe en bedenk dat er heel veel mensen om je geven.
      Groetjes
      Hugo

      Reageer

  4. Ik ben erg onder de indruk van jouw verhaal, je bent een open en eerlijk mens.Maar ik vind het wel erg voor jou dat je het vaak zo moeilijk hebt.De honden is dan wel een goede afleiding en ik hoop toch dat je dat nog lang kan blijven doen, zoveel liefde geef jij die honden ook

    Reageer

  5. Hallo Wilma, Ik volg je al jaren op twitter. Je bent 1 van mijn 1e volgers. En ik lees je graag. Ik reageer zeer weinig maar wat heb ik diep respect voor jou. En wat ben ik blij dat je de hondjes hebt. Dat je positief blijft, hoe moeilijk het ook is. En je filmpjes dat je schapen redt. Zo mooi! Je bent echt een topper! Vergeet dat niet!

    Reageer

  6. Lieve Wilma,

    Je bent de mooiste en meest bijzondere vrouw die ik heb leren kennen en ik hoop dat je nog heel lang in mijn leven mag zijn.

    Knuffel,

    Richard

    Reageer

  7. Liege Wilma, het meeste wat ik wilde schrijven is in voorgaande berichten al gedaan dus pas ik mij bij jou aan, “een lang verhaal kort” Ik vind jou een KANJER!! Dickens knife

    Reageer

  10. Lieve Wilma, dat de liefste mensen zoveel ellende moeten slikken. Want lief ben je, er voor iedereen zijn en jezelf weg cijferen. Denk ook aan je zelf . Fijn dat je je hondjes heb, waar je pas van een paar afscheid heb moeten nemen. Ook dat gaat niet in je koude kleren zitten. Blijf het leven lief vinden lieve Wilma.
    Liefs Andre

    Reageer

  11. The Hyundai HDC-6 Neptune concept was unveiled at the North American commercial-vehicle show in Atlanta this week, the latest shift in strategy for the Korean company. Hyundai already has thousands of its semi-trailers on the road in the U.S., but it does not sell any of its semi-tractors here.

    Reageer

  17. n die ik nooit eerder gedaan had. Ik ging als vrijwilliger naar Bosnië om mensen te helpen, ik ging cursussen doen (reiki en touch for health). Ik vertrok uit mijn relatie van 5 jaar en ik ging alleen wonen. Ik heb met vriendinnen een feestje g

    https://www.top-toto.com

    Reageer

  22. Thanks for another informative web site. Where else may I get that type of info written in such an ideal
    way? I have a project that I am simply now running on, and I’ve been at the glance out
    for such information.

    Reageer

  48. Thanks, this is a great list. I’m now following around half the folks I’ve commented on – so for me this has been a double win – the comment and the further reading material that helps me and my blog!

    Reageer

  50. Great Tip! I have stopped doing blog commenting because I am cautious with all the updates google is implementing. Thank you so much for a great share and will do blog commenting again for my clients and add it again to my strategy.

    Reageer

Laat een reactie achter op dkejr Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *